Այդ կոչը երկար սպասված ձգանն էր։ Եկեղեցին մեր վերջին հանգրվանն է, որն ուզում են քանդել։

Թիրախավորելով Կաթողիկոսին՝ թիրախավորում ենք Հայոց եկեղեցին, վիրավորում հազարավոր հավատացյալների զգացումներն ու արժանապատվությունը:

Աշխարհում որքա՜ն այսպիսի բռնապետիկներ են եղել, ովքեր որդեգրել են «Բաշարում եմ, անում եմ, լավ եմ անում» կարգախոսը։ Իսկ հիմա որտե՞ղ են նրանք։

Էսքանից հետո «ժողովրդի լեգիտիմ իրավունքը» չգիտեմ, բայց կենսական պարտականությունն է քեզ քշելը։

Բերելու է ուղիղ հակառակ էֆեկտին:

Սպանողն էլ հայ կին էր, էջմիածինցի` Փիրուզ անունով:

Ցավոք սրտի, ոմանք և՛ կույր են, և՛ խուլ. տեսնում և լսում են այն, ինչն իրենց համար է:

Դատական իշխանության նկատմամբ ոտնձգության կոնկրետ դրվագ է:

Ո՞վ կմտածեր, որ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի կոչը կարող էր իշխանության կողմից մեկնաբանվել որպես «մեջքից հարված»։

Անկեղծ ասած, Եվտուշենկոյից միայն այս բանաստեղծությունն եմ հիշում:

Ցանկացած հեղափոխություն, ձգտելով իշխել մարդու կյանքի բոլոր ոլորտների վրա, դուրս է գալիս եկեղեցու դեմ։

Հիմա սա Բադասյանի «սիրած» քրեական ենթամշակույթի դրսևորում չէ՞։

Ամբոխի միջոցով տեղի ունեցած ցանկացած հեղափոխություն մետաֆիզիկական իմաստով անաստված բնույթ ունի։ Հեղափոխության նպատակները վեհ են, գործիքները՝ ստոր, արդյունքները՝ ողբերգական։

Հայաստանի քաղաքացիների համար վաղուց կասկածից վեր է Ալեն Սիմոնյանի և նրա նման ստյոպիկների հոգևոր դատարկությունը։

Ուղարկեք, որ Ապրիլի 24-ին ԱԺ ամբիոնից կարդա։

Իշխանությունը ու պետականությունը գնացովի-գալացովի են, իսկ եկեղեցին՝ էդ ֆունկցիան իր վրա դարերով կրողը։

Երկու տարի է՝ լծված են Հայաստանը քանդելու գործին, ոչինչ չի ստացվում, գրգռվում են։

Շատերիս ստիպեց մտածել մեր ինքնության մաս կազմող քրիստոնեական բաղադրիչի մասին։