Նիկոլ Փաշինյանի անանուն հոդվածի մասին:

Հայրենի՞ք՝ չէ, չենք լսել։ Հայրենասիրությո՞ւն՝ չէ, չենք իմանում։

Հ1–ին տված հարցազրույցում Նիկոլ Փաշինյանը շատ վտանգավոր միտք հնչեցրեց և ամբողջությամբ ներկայացրեց «թավշյա» իշխանության նեոբոլշևիկյան դեմքը․․․ Փաստորեն, ստացվում է, որ Փաշինյանը ժողովրդին համարում է գազազած շուն, որի վզից պարան է գցած ու այդ պարանն իր ձեռքում է։

Ադրբեջանի ղեկավարությունը փորձում է Ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ տվյալ համաձայնագրում ԵՄ-ից կորզել մաքսիմալ բարենպաստ ձևակերպումներ։

Սիրիական Իդլիբում իրավիճակը կտրուկ սրվել է, որի արդյունքում կարող են բախվել Ռուսաստանն ու Թուրքիան: Առաջին հայացքից մեզ շատ չհետաքրքրող այս կոնֆլիկտը կարող է էական ազդեցություն թողնել նաև մեր երկրի վրա: Ինչո՞ւ։ Փորձենք բացատրել և ավելի մանրամասն անդրադառնալ այս խնդրին:

Ձեր այդ ինքնավստահ հայտարարությունները սովորականի պես 1 օրվա կյանք ունեցան:

Այսպիսի շինծու «քրեական գործ», կարծում եմ, անկախ Հայաստանի ողջ պատմության մեջ չի եղել։

Մենք զրկվում ենք այս ամեն ինչից՝ իշխանության անձնական շահերից ելնելով։

«Ժողովրդավար» Նիկոլի իշխանության ժամանակ այդ իրավապաշտպան կոչեցյալները չեն հանդգնում անգամ մի խոսք ասել այդ կապակցությամբ։

Ամեն դեպքում, ապրիլի 5-ին բոլորս Ոչ ենք ասում կորոնավիրուսին։

Հայաստանի իշխանությունները շարունակում են արհամարհել հասարակության դժգոհությունը՝ պարգևավճարների հետ կապված։

Ապօրինի պարգևատրումը համակարգային կոռուպցիայի բաղկացուցիչ մասն է:

Իշխանության համար կարևոր են ընտրատուրիստների մասնակցությունը հանրաքվեին, այլ ոչ թե ՀՀ քաղաքացիների անվտանգությունը:

Փաշինյանի կողմից անվտանգությունը որպես լուծման անկյունաքար ներկայացնելը սխալ է:

Նույնը պատրաստվում են անել պաշտպանության ռազմավարության հետ։ Հաջորդը, ըստ ամենայնի, կլինի Ազգային անվտանգության ռեֆորմը։

Ո՞րն է այն կարմիր գիծը, որից այն կողմ Փաշինյանը պատրաստ չէ փոխզիջման։ «Մյունխենյան սկզբունքներում» և վարչապետ Փաշինյանի մոտ երկու տարվա գործունեության ընթացքում այդ կարմիր գծի մասին երբևէ հստակ չի խոսվել։

Նաև կարանտինի ռեժիմի հարցերն է պետք շատ արագ լուծել։

Աչքս տեսնի այս չորս հարցերի պատասխանները: Մնացածը՝ քամի է։