Հեղափոխությունը կողոպտում է իր հավատավորներին, որ հետո արդեն խժռի իր զավակներին։

Արցախից զորքն ու ծանր սպառազինությունը հանես, հետո արցախցի երեխաներին բերես փառատոնի, թե. «Տեսե՛ք, խոխե՛ք, ինչ լավ բաներ կան տիեզերքում»։ Դասականի խոսքերով. «Իյա, իրո՞ք»։

Հրապարակը բեկման ակնկալիքով նայում է հարթակին, հարթակը՝ շատանալու ակնկալիքով, հրապարակին։

Դեռ մեղմ է, դեռ հրապարակայնորեն չեն գնդակահարում, դեռ համակենտրոնացման ճամբարներ չեն տանում-լցնում, դեռ մարդկանց չեն կորցնում։

Մի՞թե Արսեն Թորոսյանի սկզբունքներին դա դեմ չէ, երկրով մեկ ուժողացնել «խաբեբաների» բանակը:

Թափանցիկությունից են խոսում, բայց ժողովրդի թիկունքում թուրքերին ճամփա են տալիս:

Այսօր ամբողջ հայության հետ խոսելու ժամանակն է։ Ամբողջ հայության հետ միասին լուծումներ գտնելու ժամանակն է։

Կառավարության սոցիալական այս ծրագիրը ևս ունի իմիտացիոն բնույթ և կոչված է ինչ-որ չափով հանրությանը մարսեցնել հայրենիքը թշնամուն մաս-մաս հանձելու գործընթացը:

Այս իրավիճակից միակ ելքը իշխանափոխությունն է, ընդորում շուտափույթ...

Նկարահանեք, հայ ռեժիսորներ, ձեր հողերը, ձեր պատմությունն ու մշակույթը ձեր ցեղասպաններին հանձնելուն օժանդակելու ֆիլմերը։

Եղածն էլ բավարար է, որպեսզի արձանագրենք մեր պետությանը պատուհասած հերթական խայտառակությունը:

Սրանք ադրբեջանցի զինվորականի խոսքերն են, ով ներկա է եղել այդ միջադեպին։

«Հաշտություն» և «եղբայրություն» արևելյան հաշիշ-դիսկուրսով թմրեցնում ու բթացնում էին հայ հասարակությանը։

Գերասիմ Վարդանյանը նույնիսկ քրեակատարողական հիմնարկում ավելի ազատ է, քան նրան անազատության մեջ պահելու քաղաքական նենգ պատվեր տվողները ․․․

Հռչակված վերջնարդյունքը ոչ միայն անիրատեսական չէ, այլև միանգամայն իրագործելի է՝ վկան այդ վտանգը զգացածների արձագանքներն ու շտապողականությունը։

Այս նույն տրամաբանության մեջ (եթե, իհարկե. այստեղ որևէ տրամաբանություն կա), ցանկանում եմ հարցադրում անել։

Ինչին ձեռք ա տվել, քանդել ա, ինչ հիմնարկի կարմիր լենտ ա կտրել, համարյա սաղ փակվել են։

Կրկես՝ անգրագետների թագավորությունում, բանակի ու սպայի պատվի արժեզրկում՝ արժեզրկված չարչիների կառավարությունում: