Ես իր անունը չեմ հիշում, բայց մի բան երբեք չեմ մոռանա։

Մենակ մնալը ոչ թե հպարտության, այլ խայտառակության դրսևորում է։

Հուլիսյան պարտությունից հետո Իլհամ Ալիևին հաջողվեց պահել իշխանությունը միայն Թուրքիայի աջակցության շնորհիվ։

Դուք թիկունքը պինդ պահեք, տղերքը՝ առաջնագիծը։

Եթե դուք գործից եք ուշանում, իմ տղեն էլ ա ուշանում, բայց տուն գալուց ա ուշանում։

Արցախում հիմա կատաղի պատերազմ է մղում իր իշխանությունը պահելու համար։

Կբացեն այդ երկրի ժողովրդի աչքերը այն մեծ խաբեության վրա, որոնցով իրենց կերակրել է Իլհամը։

Ստեփանակերտի այս հրթիռակոծության ժամանակ պայթյունների ձայնն ավելի ուժեղ էր լսվում։

Դիերի մի մեծ մասը գտնվում է չեզոք գոտում ու նրանց այնտեղից հանելու ուղղությամբ գործնականում ոչ մի քայլ չի ձեռնարկվում:

Ռազմաքաղաքական իշխանությունների արկածախնդրության պատճառով ենթակառուցվածքների անվտանգությունը չի կարող երաշխավորել ոչ մեկը։

Տան կանայք ավելի ապահով վայրերում են, իսկ քեռին մի պահ տուն էր եկել ու ջրում էր ծաղիկները:

Այսքան էլ լավ կերակրում է, բայց ապերախտները մեկ է չեն կռվում։

Պատերազմական իրավիճակում սրանցից որևէ մեկի ավելցուկը վնասակար է։

Թշնամին բառացիորեն գազազած է նախորդ օրերի անհաջողություններից։

Մենք ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ, ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ ՄԵՐՆ Է, անկասկած: Բայց դուք այդ հաղթանակի հետ կապ չունեք:

Գուցե կարծում էիք, թե այսպես կոչված «թավշյա և այլն հեղափոխությունից» հետո ողջ աշխարհը մեր կո՞ղմն էր լինելու։

Սա նույն վիճակն է, ինչ մայիսի վերջին օրերին էր, երբ մտնում էինք հունիս-հուլիսի ամենածանր փուլ։

Դեռ չեք հասկացե՞լ, որ միակ ճանապարհն Արցախի անկախության րոպե առաջ ճանաչումն է: