Բա ո՞ւր մնաց «պատերազմող գլխավոր հրամանատարին» չքննադատելու «սուպերհայրենասիրական» մոտեցումը։

Ըստ Նիկոլի՝ պետք է ասֆալտ փռել, տունը կարգի բերել, ինչպես Հիսուսի Երկրորդ Գալուստին սպասելիս:

Առավել ցավալին այն է, որ «փրկիչներին» այդ դուր է գալիս։

Հե՜չ նման չէ թերևս նույն 17֊ին օգոստոսի, բայց երկու տարի առաջ։

Լուկաշենկոն կարող է Նիկոլ Փաշինյանին հաճախ ցույց տալ բելառուսներին՝ նկարագրելու, թե ինչ խայտառակ վիճակում կարող է հայտնվել երկիրը, երբ այն ընկնի Նիկոլի պես մեկի ձեռքը։

Ամեն ոք չէ, որ հանուն բարձր պաշտոնի պատրաստ է անցնել նվաստացումների միջով։

Անհրաժեշտ է իրականությունը ֆիքսող մոնիտորինգ և օրբիտրալ զոնդաժի այլընտրանքային տվյալներ:

Մինչև 1997-ը զբաղեցրել է Բելառուսի Սորոսի հիմնադրամի Վիտեբսկի մասնաճյուղի տնօրենի պաշտոնը:

Վերջին հարցի շուրջ լավ մտածեք, որովհետև Ձեր սրտի վարչապետն է հիմա Հայաստանում իշխանություն:

Դե Երևանն էլ ի՞նչ, որբի գլուխ ա էլի` եկան խուզեցին, հիմա էլ թռնում են:

Արևմտյան ապազգային կենտրոնը կարողացավ հմտորեն օգտագործել այս ճակատագրական վրիպումները։

Քաղաքական տարակարծության հարցում նման ատելության դրսևորումները հատուկ են բարդույթավորված անձնավորություններին։

Ի տարբերություն ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների՝ Բելառուսը և ՌԴ-ն միութենական երկիր են համարվում։

Առկա է խեղկատակ իրավիաճակ, որի միակ հանգուցալուծումը կարող է լինել Փաշինյանի հեռացումը իշխանությունից։

Մարդուկն արժեքներ չունի, միակ մղումը սեփական մանրախնդիր կրքերին հագուրդ տալն է։

Ամուսինը Հայաստանի վարչապետի աթոռին է բազմել, կատարում է իր չիրականացված և ֆանտասմագորիկ երազանքները։

Կարիք չկա մոլորության մեջ գցել հանրությանը:

Ինչ աստիճանի պրիմիտիվությամբ այս մարդիկ քաղաքականությամբ են զբաղվում, այդ կերպ էլ սոցհարցումների արդյունքներ են կարդում ու հասկանում: