Հեղինե Հարությունյան. «Ի վերջո, ի՞նչ է կատարվում «Ոչ»-ի ընդդիմությունում։ Կշարունակվի՞ պայքարն ընդդեմ հայ-թուրքական արձանագրությունների, թե՞ դաշտում իրոք ճեղքվածքներ կառաջանան»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հունվարի 10-ի «ընտրություններից» հետո Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թիմը ներկայացնող գործիչների շրջանում կրկին աշխուժացան քննարկումները Հայ ազգային կոնգրեսի հետագա մարտավարության շուրջ։ Դատելով տեղեկատվական հոսքերից՝ ՀԱԿ–ում, մեծ հաշվով, այժմ 2 «ֆրակցիա» կա՝ սահմանադրական ճանապարհով գնալու կողմնակիցներ՝ այսինքն սպասողական մարտավարության կրողներ և հեղափոխականներ»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Բայց քանի որ իշխանություններն ավելի շուտ բալետով կզբաղվեն, քան կգնան նորմալ ընտրությունների, ապա մնում է միայն փոփոխությունների սպասել ներքևից, որը հասունացած է շատ վաղուց, բայց իրականացնողները դեռ չեն հայտնվել։ Կարծում եմ, որ շուտով կհայտնվեն»։

Սյուզի Մելքոնյան. «Հունվարի 12-ին հայ-թուրքական ցյուրիխյան արձանագրությունների վերաբերյալ Սահմանադրական դատարանի ընդունած որոշումից հետո հայրենի իշխանական կոալիցիայի մաս կազմողներից շատերը «լռության օրեր» են հայտարարել։»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Կարելի է ասել, որ ՀՀ նախագահի ամենասիրած երաժշտական գործիքը դհոլն է։ Համենայնդեպս դա բացահայտ դարձավ 2008 թվականից։ Պատահական չէ, որ նախորդ կիրակի իշխանության ընտրական մեքենան աշխատում էր «Ազգային միաբանությունը» ներկայացնող անհայտ մեկի օգտին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հասկանալի է, որ կիրակի օրը քվեարկվում էր ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանը, այլ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը և մարդկանց մասնակցությունը ցույց տվեց, որ նրանք այլևս չեն վստահում պարտությունների և «բարոյական» հաղթանակների խորհրդանիշի վերածված գործչին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Թե ինչպիսի՞ն կլինի ՀԱԿ-ի հետագա ճակատագիրը՝ մասամբ կախված է նաև կիրակնօրյա ընտրական գործընթացից։ Չնայած ամեն ինչ կարծես պարզից էլ պարզ է»

Տարին լրիվ հանդարտ չի ընթանա: Այն իր հետ կբերի անսպասելիության ու հանկարծակիության տարրեր: Պետք է զգույշ լինել, հապճեպ ու չմտածված քայլերից խուսափել:Քաղաքական հեռանկարում մեծ փոփոխություններ են սպասվում: Հնարավոր է անսպասելի քաղաքական հանգուցալուծում:

Հետագայում, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը եկավ իշխանության, արմատական ԱԺՄ–ական ընդդիմադիրները կամ պաշտոններ ստացան (օրինակ՝ Դավիթ Վարդանյանը դաժան քննադատության էր ենթարկում «ՀՀՇ–ական թալան–սեփականաշնորհումը», բայց հետո ի՛նքը դարձավ սեփականաշնորհման նախարար), կամ...

Վախթանգ Մարգարյան. «Կա՛մ ԼՂ հակամարտության կարգավորման գործընթացը մտել է փակուղի, ուստի մեծ հաշվով ձախողված համանախագահները պետք է փոխարինվեն, կա՛մ էլ բանակացային գործընթացը, «Մադրիդյան սկզբունքների» հիման վրա, հասել է իր ավարտին»։

Ալբերտ Ազարյանի և Հրանտ Թոխատյանի մասնակցությամբ հայտնի տեսահոլովակները, որոնք հայտնվել էին youtube կայքում, ևս մեկ անգամ բացահայտեցին ակնհայտը. Հայաստանը «շողուլից ընկած» երկիր է։

Արեգնազ Մանուկյան. «Մի փոքր հետադարձ հայացք նետենք և հիշենք նաև մի շարք այլ կուսակցությունների և թեկնածուների կարգախոսները՝ եզրահանգումները թողնելով ընթերցողներին։ Այդ կարգախոսները կպատմեն դրանց տերերի անցած ուղու և ճակատագրի մասին։ Եվ այսպես...»։

Արփի Բեգլարյան. «Այն փաստը, որ լուսագրերում Բակո Սահակյանը պետք է ներկայացվեր որպես ԼՂՀ նախագահ, մեզ համար այնքան բնական պետք է լիներ, որ դա որպես դրական փաստ արձանագրելու կարիք չպետք է ունենայինք»։

Հեղինե Հարությունյան. «Երբ լրագրողներս հարց բարձրացրինք, թե ինչու է ԼՂՀ-ն առանց ազատագրված տարածքների պատկերված, Երևանի քաղաքապետարանն ու «Հազարամյակի մարտահրավեր» հիմնադրամն ընտրեցին ալիևյան սկզբունքն ու «ինքնորոշեցին» Արցախն Ադրբեջանի կազմում՝ մեր պետության մի մասն ընդհանրապես հանելով իրենց քարոզչական պաստառներից։»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Պարզվում է, որ ՀՀԿ–ականների նորելուկները չգիտեն անգամ Գարեգին Նժդեհի գաղափարախոսությունը որդեգրած կուսակցության գաղափարական հոր անուն, ազգանունը՝ չնայած, որ իրենց հանրապետականացումը «հիմնավորում» էին նժդեհյան գաղափարախոսությանը մանկուց նվիրված լինելու հանգամանքով»։

Դերենիկ Մալխասյան. «Հավանաբար հաշվի է առնվել այն հանգամանքը, որ Գյումրին Հայաստանի միակ քաղաքն է, որի քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանը ակադեմիկոսի կոչում ունի, և ամենայն հավանականությամբ լավագունս կարող է օժանդակել վարչապետի նորարարական գաղափարների կյանքի կոչմանը, առավել ևս, երբ Տիգրան Սարգսյանը և Վարդան Ղուկասյանն արդեն կուսակիցներ են»:

«Մի կողմից քննադատվում է շինարարության ուռճացված վիճակը և տնտեսության դիվերսիֆիկացիայի ցածր մակարդակը, իսկ մյուս կողմից՝ դրսից բերված վարկերն ուղղվում են կառուցապատողներին»։

Հեղինե Հարությունյան. «Ծրագրի նախաձեռնողները երևի չգիտեին, որ պետական քարտեզները չեն կարող ուղղակի խորհրդանշական լինել. դրանք ընկալվում են որպես պետական փաստաթղթեր»