Թեկուզ նրա համար, որ Հայաստանի ապագա վարչապետները Փաշինյանի նման չասեն, թե 1991թ․ սեպտեմբերի 2-ին Արցախը անկախացել է Սովետական Ադրբեջանից։

Պարոն Փաշինյանը, բան ու գործը թողած, հակաասեկոսային պատերազմ է սկսել։

Հայոց եկեղեցու պատմությունը հենց պետականության, այդ թվում նաև զինված ուժերի պատմությունն է։

Օրենսդիրում արդեն մասսայական քննարկում են, որ իշխանափոխության դեպքում իրենք բոլորը մեկից մեկ ապաստան են ստանալու ու լքելու են երկիրը։

Արցախի քաղաքացուն ՀՀ ՀՔԾ-ն բերման ենթարկել չի կարող․ եթե նման որոշում են կայացրել, ապա դա անօրինական է։

«Ուրիշ Հայաստանի» պարամետրերը պետք է հնավորինս ճիշտ հասկանալ՝ ապագայի համար։

Սելջուկ-թուրքերն ու այլ օտարազգի նվաճողները պայքարում էին Հայոց եկեղեցու, Հայոց պատմության, Հայոց լեզվի, Հայոց ինքնության դեմ։

Դեբիլ հայրերին փոխարինելու էին գալու դեբիլ զավակները, որոնց կարելի է ամեն կերպ շահագործել։

Կարելի էր նույնքան ուսանողի տարեկան ուսման վարձ վճարել, որքան Հրապարակի մետրոյի մեջ տռճիկ տվողներն էին:

Ես դեմ եմ Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականին: Պողոսը պետք է ամեն օր հասկանա իր ընտրության հետևանքները:

Ես հավատացյալ քրիստոնյա եմ, և եթե ինչ-որ մի բան տեսնեի, որը դեմ է քրիստոնեական արժեհամակարգին, ես դրան հավանություն չէի տա։

ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող մարդու կողմից նման ելույթն իր նախադեպը չունեցող ու չմոռացվող սև խարան էր մեր ժողովրդի ճակատին:

Մեծ հաշվով դա վերաբերում է նաև «Հայ ժողովրդի պատմություն» առարկային։

Հայաստանում անբնական քաղաքական հարաբերություններ են ձևավորվել, երբ քաղաքական ու քաղաքացիական հասկացությունները միախառնվել են, միմյանց փոխարինել ու արդյունքում ստացել ենք անհասկանալի մի խառնուրդ։

Հանրային վայրերում պատերին ծեփվելով և մարդկանց դիվահար ոռնոցներով ահաբեկելով՝ խախտել են մարդու իրավունքների և հատկապես երեխայի իրավունքի հետ կապված միջազգային միանգամից մի քանի կոնվենցիա:

Շատ է խոսվում այն մասին, որ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարման համակարգը մեզ վերադարձնում է դեպի նախորդ դարի 90-ականներ։

Սա սովորական գողություն է, սովորական խարդախություն:

Անմարդկային, անգաղափար, անհայրենիք, զուրկ բոլոր սրբություններից: