Պոպուլիզմն ու կեղծիքը դրեք մի կողմ։

Այսօր մեր Պետությունն ու Հայրենիքը կանգնած են դժվարին կացության առջև՝ լինել-չլինելու խնդրի առջև։

Լկտիաբար սեփականաշնորհում են Շուռնուխում բարերարների կողմից կատարվող ծրագրերը այն վերագրելով իրենց։

Փետրվարի 20-ն իմ հիշողության մեջ դաջվել է՝ որպես հայի միասնության օր։

Եթե այնուհանդերձ սխալը կրում է համակարգային բնույթ, ապա անհրաժեշտ է շատ արագ ու «սուսուփուս» փոխել իրավակիրառական պրակտիկան։

Կապիտուլացված իշխանությունը երկիրը տանում է դեպի կործանում։

Հովիկ Աղազարյան՝ «Ապուշը», Դավիթ Տոնոյան՝ «Հրաժեշտ զենքին», Հայկ Մարության՝ «Անտեսանելի մարդը»։

Գախարիան կարող է մենակով և գլուխը բարձր քայլել իր երկրի ցանկացած բնակավայրի փողոցներում:

Մենք հասկացել ենք, որ պարտությունը ոչ թե մեկանգամյա, այլ շարունակական հասկացություն է:

Երբևէ չեմ հավատացել քո ստերին, ու առավել ևս չեմ աջակցել քո հայրենակործան ծրագրին։

Դրանք «հետճգնաժամային վերականգնման նշաններ» են, նույնքան իրական ու ճշմարիտ, որքան երեկ Գյումրի-Երևան ճանապարհի «սատարողները»:

Հայաստանում որ կուսակցությունները, քաղաքական ուժերը կապ ունեն Սորոսի հետ։

Այդպես էլ այս իշխանությունները չհրապարակեցին զոհերի, անհայտ կորածների և ռազմագերիների վերաբերյալ տվյալները։

Հարցեր, որոնց պատասխանները պարտավոր ենք գտնել, հասկանալու համար, թե ինչ է կատարվել։

Լավ, մարդ կարա՞ այս աստիճանի ազգադավ լինի։ Ախր ո՞ւմ եք ձեռ առնում, մե՞զ, թե ձե՞զ։

Դավաճան Նիկոլն ի վիճակի չէ ապահովելու այդ բնակավայրերի բնակիչների անվտանգությունը։

Վերը թվարկած ամեն ինչը քաղաքական որոշումներ ընդունել-չընդունելու, քաղաքական օրակարգեր իրագործել-չիրագործելու արդյունք են։

Կան բաներ, որոնք չեն մարսվելու երբեք, չեն մոռացվելու երբեք, որոնց համար պատասխանն անխուսափելի է ու դաժան։