19-րդ դարի վերջում հեղափոխական շարժումը Արևմտյան Հայաստանում ոչինչ չտվեց, փոխարենը՝ դրդեց օսմանյան իշխանություններին ուժեղացնել հալածանքները հայ բնակչության նկատմամբ:

Առանց քաղաքացի կրթելու` պարզապես փողոցներում խորոված անելով քաղաքացու օր ենք նշելու:

«Ուզես֊չուզես կալանքը պետք է տաս» նորմալ ժողովրդավարության պայմաններում այս հայտարարությանը կհաջորդեր հրաժարական:

Սանասարյանն իմ ընկերն է, բայց որևէ կապ չունի նոր Հայաստանում որևէ մեկի ընկեր լինել, չլինելը։ Խնամի–ծանոթ–բարեկամ լինելը որևէ ազդեցություն չի կարող ունենալ քննության ընթացի վրա։

ՀՀ-ում գործ չեն սարքում: Կարծում եմ՝ Դավիթ Սանասարյանի փաստաբանը հին տրամաբանության մեջ է մնացել՝ փորձելով պաշտպանել:

Հայ-ռուսական ռազմավարական դաշնակցության նոր ճարտարապետությունը «երկու պետություն՝ մեկ նպատակ» կարգախոսով պետք է համախմբի երկու ժողովուրդների բոլոր ռեսուրսները։

Իսկ ո՞րն է երաշխիքը, որ շինծու չէ սահմանադրական կարգի տապալման գործը, ՍԴ դատավորի վրա ճնշման գործը, Սիլվա Համբարձումյանի կաշառքի գործը։

Ո՞ւր են նախկինում թալանվող այդ գումարները, ինչո՞ւ բյուջեում չեն երևում։ Կա՛մ նախկինում չեն թալանել` ժողովրդին խաբել եք, կա՛մ հիմա դուք եք թալանում։

Հայաստանում այսօր իրականացվում է տրանսգենդերային արդարադատություն։

Քանի որ վարչապետը որևէ հստակ նպատակ, վեկտոր չի դրել, բրոունյան շարժումով պտտվում է, և պտտվելիս ո՛ր պահին կպնում է պատին, էդ կետը «թշնամի» է դառնում։

Էն կոսյումը, որ կարվել էր Սերժ Սարգսյանի համար, չի փոխվել ու սուպերվարչապետության համակարգը մնացել է ուժի մեջ: Ինչո՞ւ եք Սերժ Սարգսյանի կոստյումը հագել։ 

Մերժեցինք հին պատկերացումներով կառավարման մոդելը, բայց այժմ ունենք առանց պատկերացումների կառավարման մոդել:

Ինչո՞ւ հենց այդպիսի հարվածող դոզայով էր Շիրխանյանի նամակը։ Այն ինչ-որ նպատակ էր հետապնդում։ Նման մոտեցումն ինձ դուր չի գալիս։

Վարչապետ Փաշինյանի և նախագահ Ալիևի միջև մի քանի՝ շատ լավ շփումներ են տեղի ունեցել, որոնք գնահատում եմ դրական և կառուցողական։ 

Անցած տարվա ապրիլին հեղափոխություն տեղի չի ունեցել, այլ՝ պետական հեղաշրջում։

Երբեք չի կարելի հասարակությանը մատուցել թիրախներ. ոչ մի շահի, ոչ մի նպատակի համար։ Դա վերջ չունեցող պրոցես է։ 

Փաշինյանի հետ խաղում են, և նա, լինելով նախկին լրագրող, զգացմունքային է արձագանքում այդ ամենին։ Ժամանակ առ ժամանակ սա կրկեսի է նմանվում։

Անգամ խիստ կանոնակարգված ԱՄՆ-ում կամ Եվրոպայում չեն կարող այդպես համարձակորեն ասել, որ համակարգային կամ ոչ համակարգային կոռուպցիան վերացված է: