Ճակատագրի հեգնանքով՝ 2008-ից երեք տարի անց, Կազանում Սարգսյանն ընդհուպ մոտեցել է ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման տխրահռչակ փուլային տարբերակին:

Մեզ համարում են «հետընկած» երկիր: Եվ այս ամենի համար պետք է «արժանին հատուցել» Հայաստանի իշխանություններին։

Ցռանվերգոյությունը երբ միախառնվում է բայղուշության հետ, ստանում ենք պարտության ու կապիտուլյացիայի դրոշակակիր: Իսկ թե ինչու է այդ դրոշակը հիմա բարձրացվել, դժվար չէ կռահել:

Եթե երկրում այսքան «Լավագույններ» ու «Տարվա սուպերմեններ» կան, ապա ինչո՞ւ է Հայաստանը դոփում տեղում: Ավելի ճիշտ՝ արդեն տեղում էլ չի դոփում, այլ հետընթաց է արձանագրում:

«Օդերում» ապրող իշխանությունը և նրա ղեկավարը իրականության զգաղոցությունը կորցրել են:

Սերժ Սարգսյանը կփորձի վերարտադրվել՝ որպես գործիք օգտագործելով ՀՀԿ–ին ու ռեյտինգային քվեարկության թոհուբոհի մեջ նետվելիք քրեաօլիգարխիկ շրջանակներին։

Սպասեք մի քիչ, համբերեք ու տեսեք, թե Օհանյանն ինչպիսի՞ վարքագիծ է դրսևորելու քաղաքականության մեջ, ի՞նչ ծրագրով կամ ի՞նչ ձևաչափով է մասնակցելու ընտրական գործընթացներին, հետո միայն գնահատականներ «շաղ տվեք»:

Բ26–ում շատ լավ գիտեն, որ իշխանական հատվածում, մեղմ ասած, հիացած չեն ներկայումս վարվող քաղաքականությունից և դեմ են դրա վերարտադրությանը։

Դեռ լավ է, որ միայն խաշիլն են հիշել: Կարող էին, չէ՞, նշել նաև չորթանը, փիփերթով ֆռռիկը, փոխինդը ու Ծաղիկ կովի մածունը:

Դե, ոչինչ, կորած տեղ չի, հետո պետբյուջեի շնորհիվ իր «դատարկված» գրպանը կլրացնի:

Ոչ մի հարկատու այլևս չի կարող իմանալ, թե ով երբ որքան ծախսեց իր վճարած հարկերից գոյացած գումարները:

Ընչազուրկների բանակն ավելանում է, որն ապրելու համար պատրաստ է անգամ դիմացինի «փորը թափել», դիմել ցանկացած քայլի, միայն թե կարողանա օրը լուսացնել:

Երկրի ղեկավարման ավելի քան 8 տարիների ընթացքում ՀՀԿ ղեկավարը ընդամենը երկու անգամ է ասուլիս տվել: Մեկը ցամաքում, մյուսը՝ օդում:

Ապրիլից անցել է ավելի քան 8 ամիս, և այս ողջ ընթացքում իշխանությունը միայն ա՛յս «դասն է քաղել»: Զոհեր չեն, հերոսներ են: Վա՛խ, վա՛խ, վա՛խ: Տես, է՛, որքա՜ն են արժեվորում մեր զինվորին:

Ակնհայտ է, որ սփյուռքահայության շրջանում ձևավորված «Արդարություն Հայաստանում» արշավը խաթարել է իշխանության անդորրը:

Որքան իշխանությունը հարստանում է, այնքան սահմանագոտին ավելի ու ավելի է ընկղմվում խավարի մեջ:

Թե՞ այս երկրում օրենքները գրվում են միայն ժողովրդին քերթելու համար: Այն ժողովրդին, որն արդեն վարձերից ու վարկերից, հարկերից ու տուրքերից չգիտի՝ գլուխն առնի ուր փախչի:

«Բարեփոխումները» գայլ չեն, անտառ չեն փախչի: Ժողովրդին կարելի է բառերով էլ կերակրել, թե «բարեփոխումներ» ենք անում: