Հիմնականում ՔՊ-ականները գերադասում են քչախոսությունը, քանզի նրանց մոտ ամոթի և վախի զգացումը դեռ վերջնականապես չի բթացել:

Ընդդիմադիր դաշտն ինքն իր համար կեղծ օրակարգեր է մշակում ու գերի ընկնում այդ օրակարգերին։

Ամենավատ իշխանությունը կարող է միառժամանակ մնալ, նույնիսկ՝ երկար մնալ, եթե նրա հեռացման գործը չի կազմակերպվում։

Այս ամենը ցույց է տալիս, թե ինչ ողբերգական վիճակի մեջ է դրել հայ ժողովուրդը ինքն իրեն։

Ի՞նչ աստիճանի են սրանք ատել սեփական երկիրը, որ նույնիսկ տարրական ամոթի զգացում չունեն, երբ այս չափ սկսում են վնասել սեփական երկրին:

Որքան, այսպես կոչված, «խաղաղության պայմանագրի» կուլմինացիան մոտենում է, այնքան իրադարձություններն առավել անկանխատեսելի ընթացք են ստանում։

Ցավը նրանում է, որ անցնելով այսքան աղետների և ողբերգությունների միջով, մինչև այսօր էլ չեն գիտակցում։

Տարածքային ամբողջականությունից խոսում և դրանով փորձում են սահմանափակվել, վերջակետ դնել միայն ազգային ինքնորոշման իրավունքը բռնությամբ լռեցնելու սիրահարները:

Ստամբուլում կատարված ահաբեկչությունը, կարծես, փրկողակի նման գալիս է օգնելու այս հարցում:

Ի՞նչ մեխանիզմներ են պահում այս իշխանությունը։

Թուրքը մեզ հետ խաղաղ ապրել չի ուզում․ նա մեր մահն է ուզում ու մեր հողը։

Մի շարք ուղղություններով, լրացուցիչ անվտանգային միջոցառումների անհրաժեշտություն կա,

2007-ի փաստաթղթի մեջ, որով Նիկոլը փորձում է արդարացնել իր դավաճանությունները, գրված և միջազգային միջնորդական խմբի կողմից արձանագրված սկզբունք է ՝ Արցախի ժողովուրդն ունի ինքնորոշման իրավունք:

Ֆրանսիան մեր բարեկամն է, բայց անվտանգության հարցերում զրո ազդեցություն ու հնարավորություն ունի։ Այնպես որ հեչ չէի ուզենա, որ Մակրոնը հայերենով «թվիթ» աներ։

Դրանից ավելի Մակրոնն ու Արևմուտքը չեն անելու, քանզի նման խնդիր չեն դրել իրենց առաջ, նման ցանկություն չունեն, համ էլ՝ չեն էլ կարող։

Թուրքիայի ազգայնական հանդես եկողները հեսա Ֆրանսիայի դրոշն առած փողոց են լցվելու` Ֆրանսիան կփրկի մեզ, Մակրոնը թուրք ժողովրդի միակ բարեկամն է լոզունգներով։

Այնպես որ, եթե պայծառ ապագայում Վայքը դարձյալ կոչվի Ազիզբեկով, չասեք․ «Մենք միամիտ մարդիկ ենք, մեզ խաբել էին»։

Համարձակվում է սուրբ և օրինապաշտ ձևանալ։