Բանակցային միակ սուբյեկտը, որ պարտիզանի համառությամբ չի ասում` որն է կարգավորման իր «տեսլականը», եթե այդպիսին կա, քաջ Նիկոլն է, որի աղմկոտ «լռությունն» ավելի քան պերճախոս է։

Հայաստանը ներկայացնող բարձրաստիճան անձն ուղղակի իրավունք չունի որևէ հարթակում «տակ տալ» ադրբեջանական կողմի ներկայացուցչին:

Նիկոլը Մյունխենում խաղաղություն էր մուրում Ալիևի, Մամեդյարովի ու Պորոշենկոյի ժպիտով հայացքների ներքո, ինչը շատ ծանր տպավորություն թողեց։

Ատելությունը, չարությունը, ագրեսիվ անհանդուրժողականությունը, որ տիրապետող են դարձել մեր հասարակական կյանքում, չեն կարող իրենց զգացնել չտալ, չստանալ նման դրսևորումներ:

Տրամաբանական է ենթադրել, որ Փաշինյանն առաջիկա 8-10 ամիսներին նախանշել է ինչ-ինչ հակասահմանադրական նոր քայլեր, որոնք նա չէր կարողանա առանց խոչընդոտների իրականացնել Սահմանադրական դատարանի գործող կազմի դեպքում:

Սահմանադրական դատարանն «արձակելու» և «վնգստացող շնաբարո դուրսպրծուկների» գրպանային դատարան ձևավորելու հարցով հակասահմանադրական հանրաքվե անցկացնելու որոշմամբ Փաշինյանն ու իր «ատելության կուսակցությունը» անցան բոլոր կարմիր գծերը։

Մինչ երկիրը պատրաստվում է «սևերի և սպիտակների պատերազմի» հերթական արարին` Նիկոլ Բռնապետի «սանձազերծած» հակասահմանադրական հանրաքվեին, լուր ստացվեց, թե Ադրբեջանը հերթական հաղթանակն է գրանցել Արցախյան ճակատում։

«Լոուքոսթերի» հիմնական պատճառներից մեկն այն է, որ Փաշինյանին ձեռնտու քվեարկության համար եվրոպաներից «սամալյոտներով» ընտրող բերեն:

Կողմերը միմյանց կծմծում են «է՛լ գող փիսո, է՛լ քաչալ շուն» բառապաշարով, բայց մինչև վերջ չեն բացվում, քանզի երկուսն էլ կտուժեն։

Ի՞նչն է «հոգեպես» ավելի ազնիվ և քաղաքականապես ավելի գրագետ։

34 թվականին պատասխանում են այո, հետո մի 11 տարի «զիգ հայլ» էին բղավում, մինչև որ 1945-ին «Հիտլեր կապուտ»-ով գերմանացի տղամարդիկ, եթե ողջ էին մնացել, գերի էին հանձնվում, իսկ գերմանուհիների հետ էլ չասեմ, թե ինչեր էին կատարվում:

Ի՞նչ դարակազմիկ վտանգ, սպառնալիք են տեսնում ՍԴ ներկայիս կազմի մեջ, որ չսպասելով դատավորների կամավոր հրաժարականի «ժամկետը» լրանա` ձեռքը գցեցին այդ սևեռուն գաղափարը ոտքի վրա «սղղացնելու» փրփուրներին։

Զարմանալի է, որ Բուքիքիոյին չեն մեղադրում «պիցցայակեր» լինելու մեջ:

Նիկոլն ընդդիմություն աշխատելու տարիներին Մուկուչյանին համարում էր մեծ ընտրակեղծարար, իսկ ԿԸՀ նախագահն էլ կարծում էր, որ Նիկոլը դեռ երկար ճանապարհ ունի անցնելու՝ մարդ դառնալու համար։

Ո՞վ, իրավասու ո՞ր ատյանն է լսելու բողոքը և որոշելու «ընդունված» իրավական ակտի իրավաչափությունը։

Թե ինչպես է այս բացասական դինամիկայի պայմաններում Նիկոլն ապահովելու իր խոստացած 5 միլիոն թիվը, պարզ չէ։

Ապրիլի 5-ով բուն պայքարը ոչ թե ավարտվում է, այլ թևակոխելու է վճռորոշ փուլ։

Նիկոլին իր թամաշայի մասովկա է պետք։ Իր գոռգոռոցների վրա փողոց դուրս եկող զանգված արդեն չկա։ Դրա համար էլ դրսից է ուզում մասովկա ապահովել։