Ընթացող դատական ֆարսը հավանաբար կմտնի իրավագիտության դասագրքերի մեջ` որպես ուսանելի օրինակ, թե ինչպիսին չպետք է լինի դատավորը։

Հայաստանի ներդրումային իմիջի հերն անիծվել է ցանկացած դեպքում։

Նիկոլ Փաշինյանը վախենում է։ Վախի պատճառն անտեղյակությունն ու անորոշությունն է։

Նիկոլը Հայաստանի առաջին ղեկավարն է, որ պաշտոնավարման երկու տարին չբոլորած` ձեռնամուխ է լինում սահմանադրական փոփոխությունների։

«Ժողովրդի» վարչապետը հիմա աթոռին մնում է իներցիայի և հնդկական սերիալ հիշեցնող գործողությունների միջոցով։

Նիկոլը շտապում է և դա պատահական չէ։ Նա վախենում է Վանեցյանի խոսքից ու դրա համար էլ Մարիամ Փաշինյանի միջոցով նրան սադրում է։

Նիկոլն ուզում է բոլոր կռիվները հիմա տալ ու չեզոքացնել բոլոր հակառակորդներին, քանզի գնալով դա բարդանալու է ու վերջում դառնալու է անհնար։

Այս պարագայում պարզ է, չէ՞, որ հայկական կողմը կամա-ակամա հայտնվում է «սպիտակ ագռավի» վիճակում` բանակցություններն արհեստականորեն ձգձգողի, խոչընդոտողի, համանախագահների առաջարկներին «չէ» ասողի դերում։

Կառավարության անդրանիկ նիստում Նիկոլ Վովաևիչը «կարևոր» շեշտադրումներ արեց անգրագետ Պողոսի ու իր անգրագետ բազմամարդ ընտանիքի համար։

Կառավարության այս տարվա առաջին նիստը շատ հեղափոխական ստացվեց։ Վարչապետը շոշափում էր զուգարանների թեման։

2019-ը ինչպես «շռնդալից» փակեցինք, նույնքան, եթե չասենք` ավելի «շռնդալից»` լիակատար եւ անմնացորդ իրավական բեսպրեդելի մթնոլորտում, սկսեցինք 2020 թվականը։

Պոպուլիստը պաթոլոգիկ աթոռասեր է և պատրաստ է հանուն աթոռի կործանել ամբողջ աշխարհը՝ «Կա՛մ ես կլինեմ երկրի ղեկավար, կա՛մ երկիրը չի լինի» թեմայով։

Քանի դեռ Նիկոլ Փաշինյանն իշխանության է, տարվա գիրքը մեզանում կլինի «Անասնաֆերման»։

Ուզում է փիա՞ռ անել սահմանամերձ գյուղացիների ֆոնին։ Բայց ի՞նչ կապ ունի այստեղ կամուֆլյաժ–փարթին։

«100 փաստ» օպերացիան պողոսների ականջներից «լապշա» կախելու և «Այսքան ուրախ կյանքը մեր Նիկոլ Փաշինյանն է տվել» կոդը շրջանառության մեջ դնելու նպատակով էր արվում։

Այն, ինչ կատարվում է Սահմանադրական դատարանի և ՍԴ նախագահի շուրջ, իր վտանգավորությամբ չի զիջում Արցախյան ճակատում`առաջնագծում և դիվանագիտական ճակատում տեղի ունեցող մտահոգիչ զարգացումներին։

Մեղրին հանձնելու խնդիր Հայաստանի արտաքին օրակարգում չի եղել`գոնե 1998-ից հետո։ Եթե լիներ, վաղուց աշխարհով մեկ արած կլինեին` չսպասելով մեր հարցմանը։

Մեկ մարդու ՍԴ ունենալուց և դատաիրավական համակարգում մեկ դերասանի թատրոնից խուսափելու իրավական ևս մեկ ճանապարհ կա։