Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե, ինչպես Սերժ Սարգսյանն էր սիրում պնդել, շփումներից, խոսակցություններից խուսափում են մարդիկ, ովքեր ասելիք չունեն եւ կոմպլեքսավորված են, ապա ինչու՞ հայկական կողմը չմեկնեց Լիսաբոն: Դե գնայիք, ակտիվ շփվեիք, ցույց տայիք, որ կոմպլեքս չունեք և այլն։ Եթե չեք գնացել՝ ուրեմն կա՛մ ասելիք չեք ունեցել, կա՛մ էլ կոմպլեքսավորվել եք։ Երկու դեպքում էլ անհարմար բան է ստացվում։»

Անդրանիկ Թևանյան. «Այժմ թերևս շատերի համար (այդ թվում՝ Տեր-Պետրոսյանի երբեմնի կողմնակիցների կամ նրան ձայն տվողների համար) ակնհայտ է, որ իշխանությունը ներկայացնող Սերժ Սարգսյանի և գործող համակարգի կնքահայր Տեր-Պետրոսյանի մոտեցումներն ու նեոբոլշևիկյան մտածողությունը անախրոնիզմ են և յուրօրինակ քաղաքական բալաստ, որը խոչընդոտում է Հայաստանի զարգացմանը։ Ուստի՝ մեր պետության ապագայով մտահոգ բոլոր ուժերի խնդիրն այդ բալաստից ազատվելն ու տնտեսաքաղաքական նոր համակարգ ստեղծելն է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի հրապարակային մեսիջն այժմ բոլորն ընդունել են ու յուրաքանչյուր պետության քաղաքական գործիչ կարող է իր երկրում օգտագործել Բայդենի ասածները, որպեսզի հայ ընտրողներին տված խոստումներից խուսափի։ Նրանց չես կարող մեղադրել։ «Ֆուտբոլասերը» որ տնից չլիներ, Youtube-ը «երթիկից» չէին հանի: Բացի այդ՝ իշխող ռեժիմի անհեռատես արտաքին քաղաքականության շնորհիվ թուլացել են ոչ միայն ՀՀ–ի, այլ նաև սփյուռքի հայկական կառույցների դիրքերը։ «Հայկական աշխարհի» ջատագովները պետք է պատասխան տան այս ամենի համար»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վրաստանում գործող «Տնտեսական հիմնախնդիրների ուսումնասիրման կենտրոնի» նախաձեռնությամբ և գերմանական «Ֆրիդրիխ Էբերտ»-ի անվան հիմնադրամի աջակցությամբ Թբիլիսիում կազմակերպվել էր կոնֆերանս՝ նվիրված հարավկովկասյան երկրներում ՍՍՀՄ փլուզումից հետո ձևավորված տնտեսական համակարգերին, առկա խնդիրներին ու դրանց լուծման ուղիներին։ Փորձագիտական աշխատանքներին մասնակցել եմ նաև ես։ Ստորև ներկայացված է զեկույցիս տեքստը՝ մի փոքր կրճատումներով»։

Անդրանիկ Թևանյան. « Սերժ Սարգսյանին թույլ չտալով տիրանալ խորհրդարանական մեծամասնությանը՝ փոփոխություններ պահանջող հանրությունը 2013-ին վերարտադրվելու հնարավորությունից նրան կզրկի։ Եթե այս գիտակցումը չլինի և հույսներս դնենք նախագահական ընտրությունների վրա և չկարևորենք ԱԺ ընտրությունների դերը, ապա պարտությունը երաշխավորված է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տնտեսական շահ հետապնդող ու կուլիսային հիմնական գործերի մեջ Սարգսյանը ներգրավում է բացառապես իր ընտանիքի անդամներին ու բարեկամներին, իսկ խոշոր բիզնեսի սեփականության վերաբաշխման գործում գործիքի դերում ընտրել է Տիգրան Սարգսյանին, ով չունի ԱԺ-ի մեծամասնության աջակցությունը, և դրանով հանդերձ կամակատար է ու ցանկալի անձ Ս. Սարգսյանի համար»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Որոշակի դիմադրություն Ս. Սարգսյանին ցուցաբերում է ԲՀԿ ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանը, ով որպես «ոխերիմ գործընկեր» ներսից է զգում Սարգսյանի ախորժակի վտանգավորությունը իր և այլոց սեփականության համար։ «Մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցելու ծրագիրն այլընտրանք չի թողնում ԲՀԿ-ին, քան դիմադրություն ցույց տալը։ Այդ դիմադրությունը, սակայն, հնարավոր է միայն քաղաքական ռեսուրսով, որից կաղում է ԲՀԿ-ն»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ես իմպերատիվ պնդում եմ, որ ՀՀ նախագահի ու վարչապետի վարած տնտեսական քաղաքականությունն ավելի մեծ վնաս է հասցնում մեր պետականությանն ու երկրի ապագային, քան Ադրբեջանի հետ երկրորդ լայնամասշտաբ պատերազմի վերսկսման հավանականությունը։ Պատերազմի դեպքում թշնամին դիմացդ է, ու ամեն ինչ պարզ է, իսկ ներքին թշնամին, ով թաքնված է դեմագոգիկ ելույթների ու կեղծ հայրենասիրության քողի տակ, շատ ավելի վտանգավոր է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սարգսյանի երազած ԱԺ-ի նախատիպը Երևանի ավագանու մոդելն է, իսկ իշխանական պատգամավորական կազմը՝ «ուսյալ-կրթյալ» խունվեյբիններն ու մեծապատիվ մուրացկանի դերում հանդես եկող «մտավորականները»։ Դա հնարավորություն կտա Սարգսյանին ցանկացած տնտեսական օրենսդրություն հաշված րոպեների ընթացքում անցկացնել ու ապահովել իր ու իր խնամիափեսայաբարեկամական շրջանակների անսպառ ախորժակը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Արդեն իսկ ակնհայտ է, որ առաջիկա համապետական ընտրությունների արդյունքում քաղաքական դաշտն այլ կոնֆիգուրացիա է ստանալու»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Պետք է օգտագործել այս փտած համակարգի հակահասարակական ու հակաժողովրդավարական բնույթն իր իսկ դեմ, հանրությանն առաջարկել նոր ու առարկայական ծրագրեր և գնալ ազգային-դեմոկրատական փոփոխությունների»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե ուզում ենք ունենալ ժողովրդավարություն և պաշտպանված իրավունքներ՝ նախ պետք է մտածենք սեփականության պաշտպանության մասին։ Եթե սեփականությունը պաշտպանված չէ՝ ընտրությունները միշտ էլ կկեղծվեն»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Քաղաքականությունը դա նախևառաջ անվտանգության խնդիրներն են, որոնք առնչվում են Արցախի հարցին, հայ-թուրքական հարաբերություններին, ՀՀ-ում տիրող տնտեսաքաղաքական համակարգին, ժողովրդավարության խնդիրներին ու առանց այս թեմաներով կոնկրետ ու հստակ տեսակետների՝ հնարավոր չէ իշխանությանը դիմադրել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Իշխանության հավաքական կերպարն այժմ 4 մարդու տեսքով է ներկայացված՝ Սերժ Սարգսյան, Տիգրան Սարգսյան, Արթուր Բաղդասարյան և Արտաշես Գեղամյան։ Ու կապ չունի՝ նշված մարդկանցից ով ինչ դիրք ունի։ Հայտնի է, որ քաղաքական գործչի կողմից ընկերոջ դավաճանությունը, որպես կանոն, ավարտվում է հայրենիքի դավաճանությամբ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի գլխավորած համակարգը լրիվ սպառել է իրեն։ Յուրօրինակ «ֆուտբոլային» քաղաքականություն Սարգսյանն իր «գործիքի» դեր կատարող վարչապետի միջոցով իրականացնում է նաև երկրի տնտեսական կյանքում։ Ունենք նույն արդյունքները, որոնք արձանագրվել են արտաքին դաշտում. խայտառակ ձախողումներ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008-ի ընտրական գործընթացների ժամանակ Սերժ Սարգսյանը ներկայացնում էր ներսի համակարգը և խոշոր բիզնեսը հույս ուներ, որ կպահպանվեն այն քվոտայավորման մեխանիզմները, որը կար Ռ. Քոչարյանի ժամանակ և որը հնարավորություն կտար կրկին գերշահույթներ ստանալ։ Ա՛յդ հույսով նրանք աջակցեցին Սերժ Սարգսյանին և մաս կազմեցին համատարած ընտրակեղծիքներին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր-Պետրոսյանի քաղաքական միակ մարտավարությունը, որը նա այժմ կիրառում է՝ Ս. Սարգսյանի «էջմիածնական միաբանը» դառնալու օպերացիան կյանքի կոչելն է՝ «Եթե Քոչարյանի հետ խնդիրներ կունենաս՝ ես պատրաստ եմ ծառայել քեզ այնպես ինչպես, պայքարելով իմ դեմ, քեզ էին ծառայում 2008-ին Գեղամյանն ու մյուսները» թեմայով»:

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը գրեթե չունի հանրային հենարան։ Դա իրենք բնազդով են զգում ու փորձում են դրսում հենարան փնտրել։ Արդյունքում՝ ընկնում են քիրվայության գիրկը։ Մեր տնաբույծ բոլշևիկները քիրվայությամբ են ուզում աթոռ պահել՝ վերածվելով, ինչպես Նժդեհն էր նմաններին բնորոշում, թրքաբոլշևիկների»։