Անդրանիկ Թևանյան. ««Երկխոսության» ժանրի կանոններից ելնելով՝ տերպետրոսյանականները, բնականաբար, պահանջում են Սարգսյանի հրաժարականը, խոստանում են եգիպտանալ ու թունիսանալ, ինչպես նաև փիս–փիս բաներ են ասում իշխանության հասցեին, բայց ավելի շատ պահանջում են ... Ռոբերտ Քոչարյանի հրաժարականը, ճիշտ այնպես, ինչպես Գեղամյանը 2008–ին քննադատում էր վարվող քաղաքականությունն ու պահանջում ... Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանին ու Սարգսյանին այսօր միավորում է համատեղ կրած խոշոր պարտությունը հայ–թուրքական գործընթացի ժամանակ։ Երկուսն էլ ձախողվել են. մեկը որպես «ֆուտբոլի» գաղափարախոս, իսկ մյուսը՝ «նախաձեռնող»։ Սա նրանց միացնում է «մետաֆիզիակական», այն է՝ համատեղ պարտության առումով։ Նրանք այլևս սիամական երկվորյակներ են հիշեցնում։ Մեկն առանց մյուսի կորած է։ Պատկերավոր ասած՝ նրանց կապում է ֆուտբոլի գնդակը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերջին շրջանում շատ «մոդայիկ» է դարձել «Կլինի՞ արդյոք երկխոսություն Սերժ Սարգսյանի և Լևոն Տեր–Պետրոսյանի միջև» հարցին անդրադառնալը։ Անձամբ ինձ համար դա ժամանակավրեպ թեմա է, քանի որ ՀԱԿ ղեկավարության և իշխանության սերժսարգսյանական թևի միջև երկխոսություն կոչվածը վաղուց առկա է, և դա չտեսնելը կամ չտեսնելու տալը՝ քաղաքական անմեղսունակության կամ որոշակի շահագրգռվածության հետևանք է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Պետք է հասկանալ, որ սերժա–լևոնական գործակցության նեղ տիրույթից դուրս գտնվող բոլոր ուժերն ու անհատները (փաստացի՝ հանրության ճնշող մեծամասնությունը) ունեն ընդհանուր շահ և ընդհանուր թիրախ, այնպես ինչպես ժամանակին ընդհանուր շահ ունեին Ռիբենտրոպ–Մոլոտով պակտից դուրս գտնվող երկրները։ Իսկ դա նշանակում է, որ ազգային–դեմոկրատական հեղափոխությունը հանրային կոնսոլիդացիայի մեծ պոտենցյալ և հսկայական ռեսուրսներ ունի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի հետ «երկխոսելու» առաջարկով Տեր–Պետրոսյանը ոչ թե հիմա է հանդես գալիս, ինչպես փորձում են ներկայացնել հանրությանը, այլ շուտվանից։ Ուրիշ հարց է, որ նախկինում Սարգսյանն ուշադրության չէր արժանացնում իր «մրցակցի» խնդրանքներն ու իշխանության կայունության երաշխիքը դառնալու պատրաստակամությունը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մենք, փաստորեն, այժմ ականատեսն ենք դառնում հաճախորդացման մի քստմնելի գործընթացի, որը տեղի է ունենում ոչ թե խնամու տանը (ինչպես Արտաշես Գեղամյանի պարագայում էր), ոչ թե իշխանական կաբինետներում (ինչպես Արթուր Բաղդասարյանի դեպքում էր), այլ հասարակության աչքի առաջ։ Այսինքն՝ քաղաքական մարմնավաճառությունը կուլիսներից տեղափոխվել է դեպի հրապարակ. ամեն ինչ բաց է և թափանցիկ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008–ին միմյանց դեմ դուրս եկած Սարգսյանն ու Տեր–Պետրոսյանը հանդես էին գալիս նույն նեոբոլշևիկյան հեղափոխություն անելու ծրագրերով, բայց տարբերությունն այն էր, որ Սարգսյանն իր այդ ծրագրերի մասին չէր բարձրաձայնում, իսկ այն ինչ ասվում էր՝ տեղավորվում էր, պատկերավոր ասած, «հակասերգո» կոդի մեջ, որպեսզի իշխանության թեկնածուն Տեր–Պետրոսյանի հակապատկերն ընկալվեր»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հիմա էլ հայ կղերապահպանողական միտքն առաջարկում է հնազանդություն ու պարտություն, իսկ լավագույն դեպքում՝ ոչ–ոքի։ Արդյունքում ծնվում են «Եթե սա գործարք է իշխանության հետ, ապա քաղաքական գործարք է» տերպետրոսյանական ձևակերպումները, որոնք այլ կերպ, քան նեոախքություն չես որակի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մինչ հասարակական ու քաղաքական ակտիվություն ցուցաբերող բազմաթիվ սուբյեկտները քննարկում են երկրում ստեղծված իրավիճակը հեղափոխության միջոցով հանգուցալուծելու հարցը և քննադատում են Լևոն Տեր–Պետրոսյանի «նորացված»՝ «Հեղափոխությու՞ն, թե՞ էվոլյուցիա. սերժանալու պահը» ծրագրային մոտեցումը, Հայաստանը շատ վաղուց հայտնվել է հեղափոխական գործընթացների մեջ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերլուծելով 2008–ի ընտրություններից հետո ընկած ժամանակահատվածում ՀԱԿ առաջնորդի գործողությունները՝ կարելի է արձանագրել, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հիմա ավելի անկեղծ է իր հետևորդների հետ հարաբերվելիս, քան նախկինում, երբ «ջուրը մտնողը թրջվելուց չի վախենա» խոսքերն էր օգտագործում, որպեսզի զանգվածներն իրենց պաշտպանված զգային ու «դուխով» մտնեին պայքարի մեջ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանը, իհարկե, դեմ չի լինի բարիկադների ու մարդկային կյանքերի գնով իշխանության գալ ու այն պահել (1991–1998թթ. նա հենց այդպես էլ վարվում էր), բայց ուզում է, որ դա արվի ինքնաբուխ, որպեսզի ինքն ամեն դեպքում ապահովագրված լինի. հեղափոխությունը կստացվի՝ տնից կգա ու կասի, թե ժողովուրդը հաղթեց, ու կբազմի նախագահի աթոռին, չի ստացվի՝ կհայտարարի, թե կապ չունի այդ ամենի հետ ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Նախագահական ընտրությունների «հեղափոխական» օրերին Լևոն Տեր–Պետրոսյանն Ազատության հրապարակում արտասանում էր «Թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի» չարենցյան տողերը։ Հետընտրական զարգացումները, 2008–ի մարտի 1–ի դեպքերը և հետագա իրադարձությունները, սակայն, ցույց տվեցին, որ հռետորն այդ բառերի մեջ լրիվ ուրիշ իմաստ էր դրել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բազմաչարչար հեռուստադիտողը վերջապես իր համար պարզեց, որ Տիգրան Սարգսյանը, չնայած ռոք երաժշտության սիրահարի ու «խելքի տոպրակ» լինելու համառորեն կերտվող իմիջին, շատ «ռաբիս» ու «քյարթ» է. մոտ երկու ժամ տևած բանավոր խոսք, և ամեն ինչ ջրի երես դուրս եկավ։ Որքան էլ մոնտաժվել էին լրագրողների հետ վարչապետի հանդիպման կադրերը՝ նրա ռաբիսությունը և տնտեսության մասին ունեցած պարզունակ ու հակապետական պատկերացումները թաքցնել չհաջողվեց»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Քաղաքագիտական հայտնի կանոնի համաձայն՝ իշխանությունն այլասերում է մարդկանց, իսկ բացարձակ իշխանությունը մարդկանց այլասերում է բացարձակ ձևով։ Փետրվարի 17–ին ՀՀ իշխող կոալիցիան «համագործակցության» մի հուշագիր ստորագրեց, որով, ըստ էության, սարգսյանական վարչախումբը թղթին հանձնեց իր ցանկությունները՝ ունենալ բացարձակ միաձույլ իշխանություն։ Դա հանրությանը նետված մարտահրավեր էր, բայց Սերժ Սարգսյանի թիմը գնաց այդ քայլին ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Լևոն Տեր–Պետրոսյանն առևտրի առարկա դարձրեց մարտի 1–ի զոհերին, քաղբանտարկյալներին, ընդդիմադիր տրամադրված մարդկանց, ու բոլոր նրանց, ովքեր իր համար «մասովկա» են ապահովում ՀԱԿ հանրահավաքներում։ Իսկ դա, համաձայնեք, Տեր–Պետրոսյանի կողմից յուրօրինակ Գապոն քահանայի դեր կատարելու մասին է խոսում ու Գեղամյանն այս ամենի ֆոնին սրբության մարմնավորում է»։

«ԲՀԿ–ի համագումարից հետո կարելի է ասել, որ իշխող կոալիցիան այլևս բրգաձև կառուցվածք չունի, որտեղ կա գագաթ և այդ գագաթին ենթակա մասեր։ Այժմ Սերժ Սարգսյանն ընդամենը կոալիցիոն կողմերից մեկն է, այնպես ինչպես, ասենք, Արթուր Բաղդասարյանը։ Ո՛չ ավելին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Որոշակի հանգամանքներ հաշվի առնելով՝ եգիպտական սցենարի կրկնությունը Հայաստանում այնքան էլ ցանկալի տարբերակ չէ, քանի որ ունենք Ղարաբաղի խնդիր ու չի կարելի բախումներ թույլ տալ, բայց այդ ամենը կանխելու համար Սերժ Սարգսյանը պետք է երկրում մրցակցային ընտրապայքար անցկացնելու երաշխիքներ ստեղծելու և իշխանության անցնցում հանձնումն ապահովելու ուղղությամբ քայլեր կատարի։ Այլապես եգիպտական սցենարից խուսափել հնարավոր չի լինի՝ այդտեղից բխող բոլոր հետևանքներով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Սերժ Սարգսյանը խնդիր է դրել «մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցել՝ ներիշխանական պայքարի մասնակից թևերից մեկը փորձում է այնպես անել, որ Հայաստանի թուրքմենբաշիացման պտուղներն ինքը ժառանգի, երբ «Հայկական Չեռնենկոն» արդեն ասպարեզից հեռացած կլինի: Այդ նպատակին հասնելու համար անհրաժեշտություն է առաջացել մաքրել իշխանական դաշտն այլ խաղացողներից, ինչով էլ զբաղված են Սարգսյանի ժառանգորդը դառնալու թիմի անդամներն իրենց լիդերով...»։