Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Մուբարաքն իր դեմ «պայքարող» եգիպտական «Լևոնին» ունենար, ապա Կահիրեի Տահրիր հրապարակը հանրահավաքներից առաջ ջրցան մեքենաների օգնությամբ կհովացներ ու կիշխեր մինչև մահ։ Բեն Ալին էլ չուներ իր «Լևոնին» ու դրա համար էլ «թունիսվեց»։ Իսկ ահա մեր «Մուբարաքը» Տեր–Պետրոսյանի օժանդակությամբ շարունակում է իր անփառունակ կառավարումը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ժիրայր Լիպարիտյանը, Լևոն Տեր–Պետրոսյանը, Սերժ Սարգսյանը և մյուս «ֆուտբոլասերները» Հայաստանի համար 5–րդ շարասյան ֆունկցիա կատարող սուբյեկտներ են, ովքեր լինելով պարտված քիրվայական գաղափարախոսության վերջին մոհիկանները, փորձում են իրենց քաղաքական գոյությունը երկարաձգել «երկխոսության» օգնությամբ, սակայն լինելով ոչ հայաստանակենտրոն՝ նրանք դատապարտված են»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Գաղտնիք չէ, որ Սերժ Սարգսյանն առաջնորդվում է «պետությունը ես եմ» սկզբունքով, ինչն ապացուցվել է գիշերային ու ցերեկային միանձնյա որոշումներ կայացնելու նրա աշխատաոճով։ Հետևաբար՝ «երկխոսությունից շահել է պետությունը» տերպետրոսյանական ձևակերպման մեջ շահառուն Սերժ Սարգսյանն է դուրս գալիս»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Գեղամյանական «երկխոսության» ժամանակների հետ համեմատած այժմյան տարբերությունն այն է, որ Տեր–Պետրոսյանին դեռ հնարավորություն չի տրվում Սարգսյանի հանդեպ ունեցած իր դրական վերաբերմունքն արտահայտել հեռուստատաղավարում, և ՀԱԿ առաջնորդը ստիպված է բավարարվել Օպերայի բակում կիզիչ արևի տակ տեղի ունեցող հանրահավաքային ելույթում ՀՀԿ «ճկուն» ղեկավարի խոսքերը մեջբերելով։»

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Ադրբեջանի պահվածքի ֆոնին Սերժ Սարգսյանը «երկխոսություն» է սկսում Գյուլի, Ալիևի, Տեր–Պետրոսյանի հետ՝ նպատակ ունենալով պահել աթոռը, ապա դա բերում է հասարակության պառակտման, քաղաքացիների մեծ մասի հուսալքման ու, որպես հետևանք, երկրի հայաթափման։ Լուծումը մեկն է՝ Հայաստանում պետք է իրականացնել ազգային–դեմոկրատական փոփոխություններ՝ նախապես մաքրելով քաղաքական դաշտը «երկխոսողներից»»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանը ներքուստ պատրաստ է բավարարվել իր նվազագույն ծրագրով, որն իրենից ներկայացնում է Ռոբերտ Քոչարյանի կամ այլ ուժերի դեմ պայքարելը՝ Սերժ Սարգսյանի վերարտադրությունն ապահովելու և հաստիքային «ընդդիմություն» դառնալու հեռանկարով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2008–ին միմյանց «ավազակապետության ու մողոլ–թաթարական համակարգի պարագլուխ», «թուրքական լրտես» ու «Ղարաբաղը ծախող» որակած ուժերի այժմյան «երկխոսությունը» ոչ թե համակարգային փոփոխություններին և հանրային շահին է վերաբերում, այլ լուծում է երկու տապալված գործիչների քաղաքական դաշտում մնալու և ներքաղաքական «ստատուս քվոն» պահպանելու խնդիրը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եվ այսպես, Սերժ Սարգսյանն իր գործողություններով ցույց է տալիս, որ Մարզահամերգային համալիրում տասնյակ կուսակցությունների հետ ժամերով գյալաջի անելուն փոխարինելու է գալիս «պրիվատ» ու «էլիտար» գյալաջին՝ այս անգամ արդեն միջնորդավորված տարբերակով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «ՀՀ գործող Սահմանադրությունը ականներ է դրել մեր նորաստեղծ պետության տակ, որոնք պարբերաբար պայթում են ընտրությունների ժամանակ ու հետընտրական փուլերում և պատճառ դառնում, օրինակ, 1996–ի նախագահական ընտրություններից հետո ստեղծված լարվածության, 1999–ի հոկտեմբերի 27–ի ահաբեկչության, 2008–ի մարտի 1–ի դեպքերի...»

Անդրանիկ Թևանյան. «Ե՛վ Սերժ Սարգսյանը, և՛ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը «երկխոսության» կեսից հասկացան կամ «էն գլխից» էլ գիտեին, որ «քցվել» կամ «քցվելու» են հակառակ կողմից, բայց հիմա ստիպված իրենց դրել են չհասկացողի տեղ և հույս ունեն, թե ժամանակ ձգելով կկարողանան պահել իրենց դիրքերը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Պետք է արձանագրել, որ Կազանում մեզ հերթական անգամ փրկեց ոչ թե սարգսյանական դիվանագիտության հմտությունը, այլ Ալիևն իր հիմարությամբ և ագահությամբ, ինչի համար պետք է շնորհակալ լինել նրանից։ Այնպես ինչպես հայ–թուրքական գործընթացի բուռն շրջանում, այնպես էլ այժմ՝ Ադրբեջանի նախագահը միանգամից է ուզում ստանալ այն, ինչը Սարգսյանը, գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար, հրապարակավ պատրաստակամություն է հայտնում տալ փուլային տարբերակով»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Փորձը ցույց է տվել, որ ներքաղաքական մրցապայքարում Սերժ Սարգսյանի սիրած հաշիվը «1-0»–ն է, երբ միայն ինքն է շահում, իսկ իր հետ «երկխոսողը» վերածվում է զրոյի (Արթուր Բաղդասարյանին ու մնացած «երկխոսվածներին» հարցրեք, կասեն)։ Այնպես որ Տեր–Պետրոսյանին հիմա մնում է միայն «ջրբաժանը», այն է՝ գնալ «երկխոսության» իրեն հոգեհարազատ «միաբանական» ճանապարհով ու շարքերին ուրախությամբ տեղեկացնել, թե իբր Սարգսյանն ընդունել է «ժողովրդի» առաջարկը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հանրությանը մատուցում էր, թե երեք «պահանջների» կատարումից հետո է միայն բացվել «երկխոսության» դուռը և սպասվում է գործարք, ապա Սերժ Սարգսյանն իր ենթակաների միջոցով տերպետրոսյանականներին ու հանրությանը տեղեկացրեց, որ երկխոսություն կոչվածը շուտվանից է սկսվել ու գործարքն էլ վաղուց է կնքվել և, հետևաբար, ինքը չի պատրաստվում պատվիրակություն ձևավորել ու կլոր սեղանի շուրջ «երկխոսել» ՀԱԿ–ի հետ»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Որքան ակտիվանա Ռոբերտ Քոչարյանը, այնքան Սարգսյան–Տեր–Պետրոսյան տանդեմը կխորացնի իր համագործակցությունը՝ «a la» 2008–ի նմուշի Սարգսյան–Գեղամյան համագործակցության։ Դատելով ամենից՝ ՀՀ 1–ին ու 3–րդ նախագահներին խորը մերձեցում է սպասվում»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի շրջապատը ներկայացնող տնտեսվարող սուբյեկտների մեծ մասը (Բարսեղ Բեգլարյան, Սամվել Ալեքսանյան և այլն) հիմնականում ներմուծողներ են, իսկ դա նշանակում է, որ Կառավարության կողմից այդքան քննդատելի 2001-2008 թվականները կապիտալի գերկուտակման երանելի ժամանակներ են եղել ՀՀ այսօրվա նախագահի ու իր բիզնես թիմի համար, և հիմա պարզապես չարժե կոկորդիլոսի արցունքներ թափել ու ասել, թե վատ ժառանգություն ենք ստացել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Կառավարության ասածից ստացվում է, որ Սերժ Սարգսյանն ու Տիգրան Սարգսյանը նախորդ իշխանությունների օրորք արմատական ընդդիմություն են եղել նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին, 2000-2007 թթ. Վարչապետ, ՀՀԿ այն ժամանակվա ղեկավար Անդրանիկ Մարգարյանին, քոչարյանական կառավարման շրջանի կարկառուն ներկայացուցիչ և այդ ընթացքում պաշտպանության նախարար ու վարչապետ աշխատած Սերժ Սարգսյանին ...»։

Անդրանիկ Թևանյան. ««Երկխոսության» ժանրի կանոններից ելնելով՝ տերպետրոսյանականները, բնականաբար, պահանջում են Սարգսյանի հրաժարականը, խոստանում են եգիպտանալ ու թունիսանալ, ինչպես նաև փիս–փիս բաներ են ասում իշխանության հասցեին, բայց ավելի շատ պահանջում են ... Ռոբերտ Քոչարյանի հրաժարականը, ճիշտ այնպես, ինչպես Գեղամյանը 2008–ին քննադատում էր վարվող քաղաքականությունն ու պահանջում ... Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Տեր–Պետրոսյանին ու Սարգսյանին այսօր միավորում է համատեղ կրած խոշոր պարտությունը հայ–թուրքական գործընթացի ժամանակ։ Երկուսն էլ ձախողվել են. մեկը որպես «ֆուտբոլի» գաղափարախոս, իսկ մյուսը՝ «նախաձեռնող»։ Սա նրանց միացնում է «մետաֆիզիակական», այն է՝ համատեղ պարտության առումով։ Նրանք այլևս սիամական երկվորյակներ են հիշեցնում։ Մեկն առանց մյուսի կորած է։ Պատկերավոր ասած՝ նրանց կապում է ֆուտբոլի գնդակը»։