Անդրանիկ Թևանյան. «Հիշո՞ւմ եք, թե 2008-ին ինչպես էր Արտաշես Գեղամյանը աշխարհաքաղաքական ցունամի ներկայացնում ու դրանով հիմնավորում ընդդիմադիր դիրքերից Սերժ Սարգսյանի հետ համախմբվելու իր որոշումը:»

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերջին տարիներին Հայաստանը թուլացել է, ինչն էլ պատճառ է դարձել Ադրբեջանի լկտի պահվածքի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Բա ասում էիք, թե գերժամանակակից զենքեր եք գնե՜լ, և թալանն էլ արդարացնում էիք՝ «Ինչ անում ենք՝ ճակատի համար ենք անում» դեմագոգիկ ձևակերպմամբ»:

ՀՀ իշխանությունների ունեցած ձախողումներից առաջացած մեծ «անցքերը» մեր տղաները վերջին օրերին, բառիս բուն իմաստով, իրենց մարմնով ու կյանքով են փակել:

Անդրանիկ Թևանյան. «Սարգսյանի նախագահական լիազորություններն ավարտվում են 2018–ին, ու նա կախված է լինելու «թիմակիցներից» և 2017–ի քաղաքական պատկերից»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Մինչև 2008-ի մարտի 1-ը Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ Հայաստանում տեղի է ունեցել քրեաօլիգարխիկ բնույթի երկու ներիշխանական հեղաշրջում»:

Նոր Սահմանադրության պայմաններում Սերժ Սարգսյանը կախված է լինելու ՀՀԿ–ից ճիշտ այնպես, ինչպես է ՀՀԿ–ն է այսօր կախված իրենից։

«Միզանսցենը», ելույթի հեռուստատեսային մատուցման ոճը և հավաքվածների կազմը փորձել էին նմանեցնել Պուտինի՝ ՌԴ Դաշնային խորհրդին դիմելու «կառծինկային»։

Դաշնակցականներին գործադիր իշխանության մեջ խցկելով՝ Սերժ Սարգսյանը նրանց «քսի է տալու» ՀՀԿ–ի ու, մասնավորապես, գործող վարչապետի դեմ՝ հայկական նեոբոլշևիզմ կառուցելու նպատակով։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանն իր նախագահության տարիներին ապացուցել է, որ չի կարող դրական արդյունք ապահովել արտաքին ու ներքին քաղաքական ոլորտներում»։

Ամենաընթերցվածը «Սերժ Սարգսյանը հրաժարական ներկայացրեց» հոդվածն է, որը կարդացվել է 32.374 անգամ։ Այդ հոդվածի «share»–երի քանակը 24.400–ի կարգի է։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ս. Սարգսյանը, Հ. Աբրահամյանն ու Ա. Ջավադյանն ուղղակի պատասխանատվություն են կրում այսպիսի վիճակի համար»։

Սերժն առաջնորդվում է բացառապես անձնական շահերով և որոշումները կայացնում է միայն քաղաքական հաշվեկշռից ելնելով։ Կա ճնշում՝ Սերժը զիջում է, չկա ճնշում՝ նա սուլթան դառնալու հայտ է ներկայացնում։

ՌԴ, Իրանի և Ասադի շահերը տեղավորվում են «լիբերալ նախագծի» գաղափարական տիրույթում, իսկ ահա ԱՄՆ–ն ընկել է վուլգար մարքսիզմի գիրկը և դեմ չէ բոլշևիկների կիրառած «կարմիր տեռորի» մեթոդներին։

Մեզ՝ հայաստանցիներիս, ՌԴ–ում առկա այս մթնոլորտը ոչ պետք է ոգևորի, ոչ էլ տխրեցնի։

Սիրիայում, Իրաքում, Լիբիայում, Ֆրանսիայում ու մյուս տեղերում ահաբեկչությունը ծաղկում է, քանզի կան աշխարհաքաղաքական շահեր, կա հակառուսական մարազմ, կա հակաասադական «բզիկ», կա ...

Անթալիայում դեմագոգիայի և փարիսեցիության ցուցահանդես էր։ Փարիզն ու մյուս քաղաքները, ըստ սահմանման, չեն կարող Հալեպի չվերածվել։

«Շարլի Հեբդոն» նույնքան կապ ունի խոսքի ազատության հետ, որքան ինկվիզիցան՝ քրիստոնեական գաղափարների, կամ կարմիր տեռորը՝ կոմունիստական իդեալների հետ։