«Եթե ՀՀԿ–ն, տիրապետելով խորհրդարանի հսկիչ փաթեթին և ունենալով երկրի նախագահ ու վարչապետ, հրաժարվում է իր ծրագրային դրույթը կյանքի կոչելուց, ապա խնդիրն իրավական հարթությունից տեղափոխվում է քաղաքական հարթություն, հետևաբար, ստեղծված իրավիճակին պետք է գնահատական տալ քաղաքական բառապաշարով։»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե ձևի առումով աշխատանքիս բնույթը տարեսկզբից կփոխվի, ապա բովանդակային առումով այն կմնա նույնը՝ նպաստել ազգային–դեմոկրատական փոփոխություններին և Նոր Հայաստանի կառուցմանը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե Սերժ Սարգսյանը համոզված է, որ 2008–ին հավաքել է ավելի քան 50% ձայն, և որ այս տարիների ընթացքում իր վարկանիշն առնվազն անկում չի ապրել, ապա թող գլխավորի ՀՀԿ–ի ցուցակը և անցնի 100 տոկոսանոց համամասնական ընտրակարգի, ի՞նչ է պատահել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Գագիկ Ծառուկյանին ճնշելը, հին ու նորաստեղծ քաղաքական որոշ ուժերի հաճախորդացնելը կամ մի քանի մականունավորի «տարած–հետ բերածի» կարգավիճակ տալը բան չի փոխի և ընտրությունների ելքի վրա էական ազդեցություն չի գործի»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Գալիք ԱԺ ընտրությունները կանցնեն գաղափարական ու թիմային լուրջ բախումների պայմաններում, քանզի, ի տարբերություն նախորդների, կան մի քանի ուշագրավ առանձնահատկություններ։ Արդեն իսկ ակնհայտ է, որ ՀՀ երեք նախագահներն այս կամ այն կերպ մասնակցելու են համապետական ընտրություններին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Եթե վերջապես կա գիտակցություն քաղաքական համախմբման գնալու միջոցով Հայաստանն առանց Սերժ Սարգսյան դարձնելու, ապա Ծառուկյանն ու Տեր–Պետրոսյանը պետք է քաղաքական «մեսիջներ» հղեն նախևառաջ ՀՀ քաղաքացիներին»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ստացվում է, որ Սերժ Սարգսյանի հետ նվաստացուցիչ «երկխոսության» գնալու հարցում ՀԱԿ–ում կոնսենսուս կար, իսկ ահա ԲՀԿ–ի և մյուս ուժերի հետ իջևանյան ընտրությունների մոդելի կիրառմամբ Սերժ Սարգսյանին հեռացնելու հարցում կոնսենսուս չկա»։

Անդրանիկ Թևանյան. «ՀԱԿ հանրահավաքում Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ունեցած ելույթը վերջնականապես հունից հանել է նախագահական նստավայրի «ժելեոտած մազերով» սուբյեկտներին՝ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, իհարկե»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Նախագահ դառնալուց ի վեր Սերժ Սարգսյանն իր առջև փոխբացառող նպատակներ է դնում ու փորձում հասնել դրանց իրագործմանը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի ուզածն այն է, որ ինքը գիշերով միանձնյա որոշումներ կայացնի, իսկ իր ընտանիքի անդամները և մերձավորները հսկեն, որ բոլորը լինեն հավասար, իսկ ոմանք՝ ավելի հավասար»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հովիկ Աբրահամյանին չեղած շտաբի պետ ուղարկելը և Մինասյանին նույն ուղղությամբ «հրաժարեցնելն» ավելի տեսանելի դարձրեց, թե ինչպես են «Սերժ Սարգսյան & co»–ն պատրաստվում վերջնախաղն անցկացնել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Ներկոալիցիոն խնդիրներն իր օգտին լուծելու համար Սերժ Սարգսյանը փորձեց բլեֆի օգնությանը դիմել, բայց չստացվեց ու Բաղրամյան 26–ում ստիպված եղան վարչապետին անհարմար վիճակի մեջ դնել»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Դեռ ժամանակ կա ուշքի գալու և հրաժարվելու «մեկ օլիգարխի տնտեսության» կառուցման գաղափարից. Հայաստանը Լիբիայի նավթը չունի և ոչ էլ Եգիպտոսի ծովային ռեսուրսը, որ մի քառասուն տարի հանդուրժի տնաբույծ քադաֆիների ու մուբարաքների գոյությունը»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Վերջին օրերին քաղաքական ու լրագրողական միջավայրում շրջանառվող թիվ 1 թեման Սերժ Սարգսյան – Գագիկ Ծառուկյան հարաբերություններին է վերաբերում։ Եկեք տեսնենք, թե ինչն ինչոց է»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Հաշվի առնելով ներկա տնտեսական ճգնաժամը և իշխանությունների քաղաքական ծրագրերը՝ կարելի է ասել, որ Սերժ Սարգսյանն, իր վերարտադրման նպատակին հասնելու համար, «վա–բանկ» է գնում»։

Անդրանիկ Թևանյան. «Սերժ Սարգսյանի տխրահռչակ «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը ցույց տվեց, որ եթե նույնիսկ մասամբ ես հայտնվում Լևոն Տեր–Պետրոսյանի գաղափարական տիրույթում, ապա, միևնույն է, հարվածում ես Հայաստանի անվտանգությանը, չես լուծում բաց սահմանների և դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման հարցը, մնում ես ձեռնունայն ու ստիպված ես լինում իրականացնել ցայտնոտային արտաքին քաղաքականություն»։

Անդրանիկ Թևանյան. «2012 թվականի համար նախատեսված ՀՀ պետական բյուջեի նախագծից պարզ դարձավ, որ կառավարությունը հետևողական է՝ երկրում սեփականության վերաբաշխում իրականացնելու, գերկենտրոնացված ֆինանսատնտեսական համակարգ ստեղծելու և «մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցելու հարցում»։

Անդրանիկ Թևանյան. «ՀԱԿ վերջին հանրահավաքում ելույթ ունենալիս՝ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը բաց տեքստով պատրաստակամություն հայտնեց դառնալ ԱՄՆ–ի (ենթատեքստում նաև շահագրգիռ այլ երկրների ու կառույցների, օրինակ՝ ԵՄ, Թուրքիա, Ադրբեջան և այլն) գործիքը՝ հայ–թուրքական հարաբերությունները շուտափույթ կարգավորելու, և հետևաբար նաև Ղարաբաղի հարցում բեկում արձանագրելու հարցում»։