2018թ․ կատարվածն ուներ թե՛ օբյեկտիվ, թե՛ սուբյեկտիվ պատճառներ: Մարդիկ երկրում խնդիրներ էին տեսնում, որոնք հնարավոր չէր լինում փոխել թափանցիկ ընտրությունների միջոցով:

2018–ին ժողովուրդը ճիշտ էր, որ դուրս էր եկել փողոց, բայց սխալվեց այն խմբակի ընտրությամբ, որը Հայաստանը տանում է դեպի կործանում։ Մեզ պետք է իսկական, հայկական նոր հեղափոխություն։

Հայաստանը շանս ունի, բայց ոչ Փաշինյանի հետ։ Նա հանձնեց Ղարաբաղը, նա կթաղի Հայաստանը: Փաշինյանը հոգեպես անհավասարակշիռ է: Նա անպայման կկործանի Հայաստանը։

Երևանը բանակցում է ատրճանակի փողի տակ։ Հայաստանն ԱՄՆ-ում ոչ թե սեղանի շուրջ է, այլ՝ սեղանի վրա։ Բանակցում են՝ հակաիրանական ու հակառուսական թեմաներով։

Ընտրությունը կատարված է դեպի Արևմուտք․ Արևմուտքի աջակցությամբ է Փաշինյանը տեսնում իր իշխանությունը պահելու, իր անվտանգությունն ապահովելու հնարավորություն։

Երևանը պարզապես հանձնում է Լեռնային Ղարաբաղը՝ ինչ-որ պայմանով։ Իսկ ի՞նչ կստանա Հայաստանը դրա դիմաց։ Անհայտ է:

2018-ին ՀՀ քաղաքացիները ճիշտ էին, Նիկոլ Փաշինյանը՝ սխալ, ավելի ճիշտ՝ ստահոդ։ Հետևաբար՝ պետք է ուղղել սխալը և հեռացնել Նիկոլին։

Հեղափոխությունը պետք է փրկել հեղափոխական արժեքներին դավաճանած հեղափոխականներից։ Դա պետք է անել համաժողովրդական նոր շարժման միջոցով։

Փաշինյանը Պրահայում ստորագրում է մի պայմանագիր, որտեղ ճանաչում է Արցախը Ադրբեջանի մաս, հետո էլ զարմանում ենք, որ Ադրբեջանը անցակետ է տեղադրում։

2018-ին արդար երկիր կառուցելու ժողովրդի ցանկությունը շահագործվել է, զգացմունքները գողացվել են։ Ժողովրդին պարզապես խաբել են, բառիս բուն և փոխաբերական իմաստով թքել վրան։

Ժպիտ և երջանկություն խոստացողները երկրի գլխին բերեցին միայն պատերազմ, պարտություն և սուգ։ Այս իշխանությունը լեգիտիմ չէ և պետք է հեռանա ժողովրդական նոր շարժման միջոցով։

Ադրբեջանը կարող է մերժել Ռուսաստանին Ղարաբաղում խաղաղապահների գտնվելու ժամկետը երկարացնել. նրանց հայերի ջարդերի հավելյալ վկաներ պետք չեն։

Պատերազմը մեր գլխին եկավ այս իշխանությունների դիվանագիտական սխալների պատճառով։ Այսօր այդ սխալները շարունակվում են։ 2-րդ պատերազմ կարող է գալ մեր գլխին։ 

Մադրիդյան սկզբունքներն անկախության հնարավորություն էին տալիս ԼՂ-ին՝ թույլ տալով պահպանել բանակցային գործընթացը և կանխել պատերազմը։ Հակառակ պնդումները հիմնովին սխալ են։

ԼՂ-ի համար Հայաստանի պայքարի 35 տարիները, հարյուր հազարավոր փախստականները, 10-յակ հազարավոր սպանվածները կորցրել են իրենց նշանակությունը ՀՀ-ի համար։

Դրոշ այրելու իմ ցանկությունը եղել է այն, որ ՀՀ մայրաքաղաք Երևանում չծածանվի Ադրբեջանի դրոշը և երբեք չմտածեն, թե հայերը սովորում են կամ փորձում են հարմարվել ինչ-որ իրավիճակների։

Նիկոլ Փաշինյանը մտածում է ոչ թե երկրի, այլ սեփական անվտանգության մասին, դրա հետևանքն է այն, որ այսօր ադրբեջանցիներն անարգել մտնում են Հայաստանի տարածք։

Երևանի կենտրոնում ծառերը ոչ թե կանգնած են մահանում, այլ ծառերը կանգնած են սպանվում։